چه سرفرازانه سر بر آستان امام‌حسين ساييدي

به نام خداي نكويان

مي‌گويند «در مسلخ عشق جز نكو را نكشند» و نيز مي‌گويند «يا ما سر خصم را بكوبيم به سنگ يا او سر ما به دار سازد آونگ».

پس او نكويي بود از تبار عاشقان كه براي كوبيدن سر خصم به سنگ در مسلخ عشق به دار شد آونگ.

روز هيجدهم بهمن84 ساعت6 صبح خورشيد از شرم حجت نمي‌خواست طلوع كند و اولين اشعه‌هايش بوسه‌يي بود برگونه‌هاي گلگون حجت، سپيدة صبح شرمش آمد اذان بگويد چرا كه حجت آخرين نمازش را بايد در آن سپيده به‌پا مي‌داشت و هيهات كه حجت لحظه‌شماري مي‌كرد براي آن سپيده و آن طلوع و آن لحظه كه اثبات كند هيچ اعتراضي به دادن سر در راه آرمانش ندارد. آري چشمها گرد شد و اشك در كاسة چشم حلقه بست. اولين جمله اين بود، و چه بي‌آلايش و فروتنانه سر بر آستان امامت امام حسين و سرورت ابوالفضل العباس ساييدي و چه سرمست بودي در اين راه و چه سبكبال و چه روزي، بعد از 1400سال بعد سرور عاشورا توهم همان راه را پيمودي. راهي كه مي‌گفتيم اي كاش ما هم در روز عاشورا بوديم و در ركاب او و يارانش مي‌ايستاديم. اينك آري، اينك تويي كه بعد از 14قرن بعد از ديگر يارانت و آقايمان حسين اين‌چنين شورانگيز با تني خسهت از دشنه‌ها و تازيانه‌ها سر برآوردي كه «به حكم صادره هيچ اعتراضي ندارم».

و چه محكم كوبيدي بر دهان پيركفتار جماران و بازماندگانش حقاً كه دين خود را به شايسته‌ترين نحو ادا كردي. حالا من همرزم و همسنگر حجت به تك‌تك شما جلادان مي‌گويم: آري اين خون و ارادة سترگ مسعود بود كه در پيكر حجت و حجت‌ها شراره مي‌كشد و متبلور مي‌شود اين گوشه‌يي از ارادة خلقي است كه عزم كرده به قيمت جان هم كه شده نان و آزادي را به خلقش بازگرداند.

مي‌گويند گفته بود وقتي رژيم، من را اعدام ‌مي‌كند كه دم آخرش باشد، مي‌گويند ستاره بود، مي‌گويند سخن نگفت، پايدار و وفادار ماند، مي‌گويند زير سخت‌ترين فشارها و شكنجه‌ها باز هم مي‌گفت نه، مي‌گويند در سينه‌اش نام رجوي حك شده بود آخر از تبار شهر شرف و مجاهدين بود و زادة مريم رهايي.

آري سان اشرف بود و از مريم و انقلابش دوباره زاده شده بود و با نام رجوي بر طناب دار بوسه زده بود. ما هم به راه او پاي مي‌فشاريم و بر عزم و اراده و ايمانش درود مي‌فرستيم و به راهي كه پوييد سر تعظيم فرود مي‌آوريم و به قول قرآن عده‌يي در راه خدا شهيد مي‌شوند و عده‌يي هم در انتظار شهادتند. درود بر روح پاكش